Νέο θαύμα του Γέροντος Παίσίου στις Σέρρες.

*ΝΕΟ ΘΑΥΜΑ* (O γέροντας σώζει 18χρονο ηρωινομανή από τις Σέρρες από τον Θάνατο και την εξάρτηση)

Το κείμενο που ακολουθεί είναι προδημοσιεύση άρθρου που θα δημοσιευθεί στο ορθόδοξο αντιαιρετικό περιοδικό "ΔΙΑΛΟΓΟΣ" στο τεύχος Σεπτεμβρίου (τον Αύγουστο δεν εκδίδεται) αλλά λόγω της βαρύτητας του θαύματος, κρίθηκε σωστό να μαθευτεί νωρίτερα και από άλλα μέσα, για το καλό του ορθόδοξου ποίμνοιου στους δύσκολους καιρούς που περνάει η ευλογημένη πατρίδα μας.

 Υπάρχει και ενυπόγραφη άδεια του εκδότη για όποιον τη θελήσει.

"Πριν μερικές εβδομάδες ακόμα ένα σύγχρονο Θαύμα του γέροντος Παϊσίου έλαβε χώρα σε ένα μικρό χωριό των Σερρών. Το περιέγραψε στον υποδιάκονο Αμφιλόχιο, του Ιερού Καθεδρικού Ναού των Ταξιαρχών Σερρών, ο βιώσας το Θαύμα Παντελής Κ.

Ο Παντελής 18 ετών, νέος χρήστης ναρκωτικών ουσιών, είχε ένα τρομερό ατύχημα με το μηχανάκι του λίγο πιο έξω από το χωριό του με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά στο κεφάλι και να πάθει εγκεφαλική διάσειση. Πιθανότατα ήταν υπό την επίρροια ουσιών γιατί παρόλο που ήταν σε προγράμματα αποτοξίνωσης,το δαιμόνιο αυτό της ηρωίνης δεν έλεγε να βγει από μέσα του.

Μπήκε εσπευσμένα στην μονάδα εντατικής θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου Σερρών με κρανιο-εγκεφαλικές κακώσεις. Οι γιατροί τον είχαν σε καταστολή και μετά και από ενδονοσοκομειακή μόλυνση ήταν σε κώμα με τελική γνωμάτευση ότι ήταν εγκεφαλικά νεκρός. Οι γιατροί μην έχοντας άλλα μέσα στη διάθεσή τους, σήκωσαν τα χέρια ψηλά και είπαν στην χαροκαμένη μητέρα του ότι είναι στα χέρια του Θεού.

Η ημερομηνία της τελικής γνωμάτευσης για εγκεφαλικό θάνατο ήταν η 13η Ιουλίου. Σε 1 ημέρα ο γιος της θα έκλεινε τα 18 του χρόνια,και αντί να μπει στην ενήλικη ζωή, τον έβλεπε στο κρεβάτι να παλεύει, όχι για τον γνωστό αγώνα κατά της μάστιγας των ναρκωτικών, αλλά τελείως άμεσα για την επιβίωσή του.

Η αξιαγάπητη Κυρία Αναστασία δε το έβαλε κάτω.Με την προτροπή του Άγιου πνευματικού της , παππούλη Αθανάσιου,πήρε το ΚΤΕΛ για Θεσσαλονίκη την επόμενη ημέρα και κατευθύνθηκε προς την Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Γνώριζε για το μεγαλείο του γέροντα - Παϊσίου , δε γνώριζε όμως ότι εκείνη την ημέρα 14 Ιουλίου συμπληρώνονταν 18 χρόνια από την κοίμηση του γέροντα.

Όταν έφτασε και είδε τη λαοσύναξη απόρησε,αλλά όταν της είπαν ότι ο γέροντας πέθανε την ίδια μέρα που γέννησε τον μονάκριβο γιο της κόντεψε να λιποθυμήσει. Ένιωσε κάτι που δεν μπορεί ακόμα να περιγράψει. Μια ένωση με το Θείο, την αύρα του γέροντα και γενικά ότι κάτι καλό θα βγει.

Παρ' όλη την κρισιμότητα της κατάστασης του γιου της, δε το χρησιμοποίησε σαν αιτία και περίμενε με ταπείνωση και γονατιστή πάνω από 4 ώρες μέχρι να έρθει η σειρά της να προσκυνήσει το μέρος όπου κοιμάται ο γέροντας Παΐσιος.

Προσευχήθηκε για το σπλάχνο της και πήρε λίγο χώμα από το μνήμα, το οποίο χώμα το πήγε στον πνευματικότης, και ο οποίος αφού το διάβασε,έφτιαξε ένα αυτοσχέδιο φυλακτό. Η κυρία Αναστασία έτρεξε στο νοσοκομείο και το εναπόθεσε κάτω από το μαξιλάρι του παιδιού της.
Το ίδιο κιόλας βράδυ είδε στον ύπνο της τον Γέροντα Παΐσιο να της λέει "Μη φοβάσαι, θα γίνει καλά ο Παντελής".

Το επόμενο πρωί ο Παντελής συνήλθε υγιέστατος κάτι που οι γιατροί αδυνατούσαν να εξηγήσουν. Μια έντονη ευωδία είχε κατακλύσει το δωμάτιο και αργότερα διαπίστωσαν ότι αυτή η μυρωδιά, προέρχονταν από το μαξιλάρι του Παντελή, στο οπoίου η μητέρα του είχε τοποθετήσει κρυφά το φυλαχτό με το χώμα από τον τάφο του Γέροντα. Το μόνο που θυμάται ο Παντελής από το λήθαργο του, είναι η φιγούρα ενός μαυροφορεμένου γέροντα να του λέει: 'άντε σήκω παλικάρι μου να πας στη μαμά σου. Τα κόλλυβα σου δε τα έχεις στο ζωνάρι. Θα αργήσουμε να τα φάμε'.

Ο Παντελής από εκείνο το πρωϊ έχει μια αποστροφή για τα ναρκωτικά και υγιέστατος διαβάζει και προσπαθεί να μπει στο πανεπιστήμιο. Εξομολογείται στον πνευματικό της μητέρας του και θέλησε να μοιραστεί το θαύμα που βίωσε η οικογένεια του, με τον υποδιάκονο Αμφιλόχιο.

"Ο Θεός μερικές φορές, όταν κάποιος δεν καταλαβαίνει με το καλό, του δίνει μια δοκιμασία, για να συνέλθει. Αν δεν υπήρχε λίγος πόνος, αρρώστιες κ.λ.π., θα γίνονταν θηρία οι άνθρωποι· δεν θα πλησίαζαν καθόλου στον Θεό." 

Πηγή: agioritikovima.gr

Νέο θαύμα του γέροντος Παΐσιου πριν λίγες ημέρες

ΝΕΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ....ΠΡΙΝ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΣΤΗΝ ΣΟΥΡΩΤΗ !!!

 

Σε καιρούς πλέον που οι άνθρωποι, ακόμη και Χριστιανοί, αποψυχούν από φόβου..και προσδοκίας των επερχομένων τη οικουμένη... (Λουκ,21,26)και μία βαθιά αγωνία και απελπισία συνταράσσει τις ψυχές τους, μόλις πριν δύο μέρες περνώντας από την Κόνιτσα και συζητώντας με συγγενείς του Γέροντος Παϊσίου έμαθα για ένα πρόσφατο και συγκλονιστικό θαύμα που έλαβε χώρα στην Ι.Μονή Σουρωτής από τον Γέροντα Παΐσιο.
Ίσως μου ξεφεύγουν πολλές λεπτομέρειες αλλά θα παραμείνω με λίγα λόγια στην ουσία των πραγμάτων ως εξής.
Πριν λίγο καιρό ασθένησε σοβαρά ένα μικρό παιδί στην βόρεια Ελλάδα. Οι ειδήμονες γιατροί αμέσως έστειλαν την οικογένεια και το παιδί στο διαβαλκανικό κέντρο στην Θεσσαλονίκη για να γίνουν οι απαραίτητες εξετάσεις. Φθάνοντας (πριν 15 ημέρες περίπου) λοιπόν απελπισμένοι οι γονείς στην Θεσσαλονίκη για να επισκεφθούν την επόμενη μέρα το αναφερόμενο κέντρο σκέφθηκαν να περάσουν την παραμονή το απόγευμα από την Ι. Μονή Σουρωτής προκειμένου να προσκυνήσουν τα Ιερά Λείψανα του Οσίου Αρσενίου και τον τάφο του π. Παϊσίου. Όμως εκείνη την ημέρα, μάλλον Τετάρτη, το Μοναστήρι μένει πλέον κλειστό για περισσότερη προσευχή, και έτσι η δοκιμαζόμενη οικογένεια βρήκε κλειστή την θύρα. Δεν πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα και ένας ηλικιωμένος Μοναχός με την μαγκουρίτσα του κατέβαινε από πάνω από τα δέντρα του πάρκινγκ της Μονής.
-Γεια σας ευλογημένα! Τους χαιρέτισε. Γιατί δεν μπαίνετε μέσα στο μοναστήρι;
-Μα είναι η πόρτα κλειστή.
-Όχι βρε παιδιά, ανοιχτά είναι! άντε ανοίχτε.
Και τούτη την φορά το πόμολο γύρισε και εισήλθαν έκπληκτοι και χαρούμενοι στην αυλή της Μονής.
Ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα και αφού ανέβαιναν στα σκαλοπάτια κάτω από το κωδονοστάσι, τους συνάντησε με απορία μία Μοναχή όπου και τους ρώτησε με έκπληξη¨ καλά πως μπήκατε μέσα; Δεν είναι κλειστά;
-Όχι ! ένας μοναχός μας άνοιξε και μας είπε να έρθουμε εδώ!
-Ποιος Μοναχός; Ρώτησε η Καλόγρια.
-Ένας ηλικιωμένος.
 Τότε δείχνοντάς τους η ευλαβής Μοναχή την φωτογραφία του π.Παϊσίου έμειναν με το στόμα ανοικτό διαπιστώνοντας πως αυτός ο Μοναχός ήταν που πριν λίγο τους προσήγαγε με βεβαιότητα μέσα στο ησυχαστήριο , όπως κάποιος βάζει τους καλεσμένους του στο δικό του σπίτι.
Την επομένη ημέρα και αφού έγιναν οι σχετικές εξετάσεις στο διαβαλκανικό διαβεβαίωσαν οι γιατροί πως το παιδάκι είναι τελείως καθαρό και υγιή από κάθε αρρώστια!!!

"ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ"

Πρεσβύτερος Διονύσιος Ταμπάκης- Ιερός Ναός Παναγίας Ναυπλίου.9-7-2012

Πότε πιάνουν τά μάγια καί πῶς λύνονται; (Γέροντος Παϊσίου)

ΠΕΡΙ ΜΑΓΕΙΑΣ (Γ. ΠΑΪΣΙΟΣ)

ΠΟΤΕ ΠΙΑΝΟΥΝ ΤΑ ΜΑΓΙΑ 
-Γέροντα πότε πιάνουν τα μάγια;
-Για να πιάσουν τα μάγια, πρέπει να δώσει κανείς δικαιώματα στον διάβολο.
Να δώσει δηλαδή σοβαρή αφορμή και να μην τακτοποιηθεί με την μετάνοια και την εξομολόγηση.
Σε έναν που εξομολογείται, και με το φτυάρι να του ρίχνουν τα μάγια, δεν πιάνουν.
Γιατί, όταν εξομολογείται και έχει καθαρή καρδιά, δεν μπορούν οι μάγοι να συνεργασθούν με τον διάβολο, για να τον βλάψουν.

Μια φορά ήρθε ένας μεσήλικας στον Καλύβι με έναν αέρα…Από μακριά, μόλις τον είδα, κατάλαβα ότι έχει δαιμονική επήρεια.
« Ήρθα να με βοηθήσεις, μου είπε. Προσευχήσου για μένα, γιατί έναν χρόνο τώρα έχω φοβερούς πονοκέφαλους και οι γιατροί δεν βρίσκουν τίποτε».
«Έχεις δαιμόνιο, του λέω, γιατί έδωσες δικαιώματα στον διάβολο».
«Δεν έκανα τίποτε», μου λέει.
«Δεν έκανες τίποτε; Του λέω. Δεν απάτησες μια κοπέλα; Ε, αυτή πήγε και σου έκανε μάγια. Πήγαινε να ζητήσεις συγγνώμη από την κοπέλα, μετά να εξομολογηθείς, να σου διαβάσουν και εξορκισμούς, για να βρεις την υγεία σου.

Αν εσύ δεν καταλάβεις το σφάλμα σου και δεν μετανοήσεις, όλοι οι πνευματικοί του κόσμου να μαζευτούν και να ευχηθούν, το δαιμόνιο δεν φεύγει».
Όταν έρχονται τέτοιοι άνθρωποι, με τέτοιον αέρα, τους μιλάω ανοιχτά.
Θέλουν τράνταγμα, για να συνέλθουν.

Ένας άλλος μου είπε ότι η γυναίκα του έχει δαιμόνιο.
Κάνει συνεχώς φασαρίες στο σπίτι.
Σηκώνεται το βράδυ, τους ξυπνάει, τα κάνει όλα άνω-κάτω.
«Εσύ εξομολογείσαι;» του λέω.
«Όχι», μου λέει.
«Πρέπει να έχετε δώσει δικαιώματα στον διάβολο, του λέω. Δεν έγινε αυτό στα καλά καθούμενα». Τελικά βρήκαμε ότι είχε πάει σ’ έναν Χότζα και του έδωσε κάτι να ραντίσει στο σπίτι για γούρι, για να πάει καλά η δουλειά του, και ούτε καν έδινε σ’ αυτό σημασία.
Αλώνιζε μετά ο διάβολος στο σπίτι του.  

ΠΩΣ ΛΥΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΜΑΓΙΑ 
- Αν πιάσουν, Γέροντα, τα μάγια, πως λύνονται;
- Με την μετάνοια και την εξομολόγηση.
Γι’ αυτό πρέπει πρώτα να βρεθεί η αιτία, για την οποία έπιασαν τα μάγια, να καταλάβει ο άνθρωπος το σφάλμα του, να μετανοήσει και να εξομολογηθεί.
Πόσοι έρχονται εκεί στο Καλύβι που ταλαιπωρούνται, επειδή τους έχουν κάνει μάγια, και μου λένε: «Κάνε προσευχή, για να απαλλαγώ από αυτό το βάσανο»!
Μου ζητάνε βοήθεια, χωρίς να ψάξουν να βρουν από πού ξεκίνησε το κακό, για να το διορθώσουν. Να βρουν δηλαδή σε τι έφταιξαν και έπιασαν τα μάγια, να μετανοήσουν, να εξομολογηθούν, για να σταματήσει η ταλαιπωρία τους.
- Γέροντα, όταν ο άνθρωπος που του έχουν κάνει μάγια φθάσει σε τέτοια κατάσταση που δεν μπορεί να βοηθήσει ο ίδιος τον εαυτό του, να εξομολογηθεί κ.λπ., μπορούν οι άλλοι να τον βοηθήσουν; - Μπορούν να καλέσουν τον ιερέα στο σπίτι να κάνει ευχέλαιο ή έναν αγιασμό.
Να του δώσουν να πιει αγιασμό, για να υποχωρήσει λίγο το κακό και να μπει λίγο Χριστός μέσα του.

Έτσι έκανε μια μητέρα για το παιδί της και βοηθήθηκε.
Μου είχε πει ότι ο γιος της υπόφερε πολύ, γιατί του είχαν κάνει μάγια.
"ΝΑ πάει να εξομολογηθεί" της είπα.
«Πώς να πάει, πάτερ, να εξομολογηθεί, στην κατάσταση που είναι;», μου είπε.
«Τότε πες στον πνευματικό σου", της λέω "να έρθει στο σπίτι, να κάνει αγιασμό και να δώσεις στον γιό σου να πιει από τον αγιασμό. Θα τον πιει όμως;".
«Θα τον πιει» μου λέει.
«Ε, ξεκίνησε με τον αγιασμό, της λέω, και μετά προσπάθησε να μιλήσει το παιδί με τον παπά.
Αν εξομολογηθεί, θα τον πετάξει τον διάβολο πέρα».
Και πράγματι, με άκουσε και βοηθήθηκε το παιδί. Μετά από λίγο μπόρεσε να εξομολογηθεί και έγινε καλά.

Μια άλλη γυναίκα, η φουκαριάρα, τι έκανε;
Ο άνδρας της είχε μπλέξει με μάγους και δεν ήθελε ούτε σταυρό να φορέσει.
Για να τον βοηθήσει λίγο, έραψε στον γιακά από το σακάκι του ένα σταυρουδάκι. Μια φορά που χρειάστηκε να περάσει από ένα γεφύρι στην άλλη όχθη ενός ποταμού, μόλις πάτησε στον γεφύρι, άκουσε μια φωνή να του λέει:
«Τάσο, Τάσο, βγάλε το σακάκι, να περάσουμε μαζί το γεφύρι».
Ευτυχώς έκανε κρύο και είπε: «Πώς να το βγάλω κρυώνω!»
«Βγάλ’ το, βγάλ’ το, να περάσουμε», άκουσε την ίδια φωνή να του λέει.
Βρε τον διάβολο! Ήθελε να τον ρίξει κάτω στο ποτάμι, αλλά δεν μπορούσε, γιατί είχε πάνω του στο σταυρουδάκι.
Τελικά τον έριξε εκεί σε μια άκρη.
Εν τω μεταξύ, τον έψαχναν οι δικοί του όλη την νύχτα και τον βρήκαν τον καημένο πεσμένο επάνω στο γεφύρι.
Αν δεν έκανε κρύο, θα έβγαζε το σακάκι και θα τον πετούσε ο διάβολος μέσα στο ποτάμι. Τον φύλαξε ο σταυρός που είχε στο πέτο του.
Πίστευε η φουκαριάρα η γυναίκα του. Αν δεν είχε πίστη, θα το έκανε αυτό;

Οι μαύρες δυνάμεις του σκότους Αναδημοσίευση από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ τ. Γ΄» © ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Λύση αδιεξόδου από τον Γέροντα Παϊσιο τον Αγιορείτη

Πῶς ὁ Γέροντας Παϊσιος μὲ ἔβγαλε ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο

Τὸ 1992 ὑπηρετοῦσα σὲ μία Μονάδα τοῦ Ἔβρου καὶ διέμενα στὸ Διδυμότειχο. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἡ σύζυγός μου, Μαρία, ἦταν ἔγκυος στὸ δεύτερο παίδι καὶ διένυε τὸν ἕκτο μήνα τῆς ἐγκυμοσύνης της. Τὸ θετικὸ ἀποτέλεσμα ἑνὸς τέστ ἐλέγχου ἀντισωμάτων ἐρυθράς, μᾶς ἀναστάτωσε.

Μετὰ ἀπὸ μερικὲς ἥμερες ἡ ἐπανάληψη τοῦ τέστ, σὲ ἄλλο μικροβιολογικὸ ἐργαστήριο, ἐπιβεβαίωσε ἐκ νέου ὅτι ἡ σύζυγός μου εἶχε νοσήσει ἀπὸ ἐρυθρά, ἐνῶ ἐγκυμονοῦσε. Νὰ σημειωθεῖ ὅτι κατὰ τὴν πρώτη ἐγκυμοσύνη, πρὶν ἀπὸ 3 χρόνια περίπου, τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ τέστ ἀντισωμάτων ἐρυθρὰς ἦταν ἀρνητικό.

 Ὅπως ἦταν ἑπόμενο ἀπευθύνθηκα σὲ ἰατροὺς γυναικολόγους, ποῦ ἐμμέσως μᾶς προέτρεπαν σὲ διακοπὴ κυήσεως, δεδομένου ὅτι ὁ ἰὸς τῆς ἐρυθρὰς προσβάλλει τὰ μάτια, τὰ αὐτιὰ καὶ τὸν ἐγκέφαλο τοῦ ἐμβρύου. Οἱ στατιστικὲς συνηγοροῦσαν ὅτι ὑπῆρχαν πιθανότητες στὸ 80% - 85% τὸ παίδι ποῦ θὰ γεννιόταν νὰ εἶναι τυφλό, κωφάλαλο ἢ καὶ μὲ διανοητικὴ στέρηση. Μὲ ὅλα αὐτὰ ποῦ ἄκουγα εἶχα χάσει πραγματικὰ τὸν ὕπνο μου, ἐνῶ προσπαθοῦσα νὰ μὴ μεταφέρω στὴ σύ­ζυγό μου τὶς ἀγωνίες μου, γιὰ νὰ μὴν ἐπιβαρύνω τὴν κατάστασή της.

Τὸν Αὔγουστο τοῦ '92 πῆρα μετάθεση ἀπὸ τὸν Ἔβρο στὴ Μυτιλήνη (ἰδιαίτερη πατρίδα μου). Ἡ σύζυγός μου εἶχε φύγει 10 ἡμέρες περίπου νωρίτερα γιὰ νὰ..μπο­ρέσω νὰ μαζέψω τὴν οἰκοσκευή μας.

Ἦταν Παρασκευὴ πρὸς Σάββατο καὶ ἐνῶ κοιμόμουν εἶδα στὸν ὕπνο μου ἕναν Γέροντα ρασοφόρο νὰ μὲ προσκαλεῖ πάραυτα, νὰ πάω στὸ Ἅγιον Ὅρος. Μέχρι τότε δὲν εἶχα ποτὲ ἐπισκεφθεῖ, ἀλλὰ καὶ οὔτε γνώριζα τὸ δρομολόγιο ποῦ ἔπρεπε νὰ ἀκολουθήσω γιὰ νὰ φτάσω ἐκεῖ. Ἡ ἀπάντηση ποῦ τοῦ ἔδωσα μέσα στὸν ὕπνο μου ἦταν: «Μὰ δὲν ξέρω πῶς νὰ πάω», καὶ μοῦ ἀπαντᾶ: «Ἔλα, θὰ σὲ ὁδηγήσω ἐγώ». Τρόμαξα, ξύπνησα καὶ νόμισα ὅτι τὸν ἔβλεπα μπροστά μου. Ἄναψα τὰ φῶτα, ἀλλὰ δὲν ὑπῆρχε τίποτα. Μονολόγησα, «δὲν βαριέσαι, ὄνειρο εἶναι» καὶ ἔκλεισα τὸ φῶς γιὰ νὰ συνεχίσω τὸν ὕπνο μου. Πέρασε λίγη ὥρα καὶ εἶδα ξανὰ τὸν ἴδιο Γέροντα νὰ μὲ προσκαλεῖ νὰ πάω στὸ Ἅγιον Ὅρος. Ξαφνιάστηκα καὶ φοβήθη­κα. Ἄναψα ἀμέσως τὰ φῶτα, ἀλλὰ δὲν εἶδα τίποτα. Κάθισα στὸ κρεββάτι μου καὶ κοί­ταξα τὸ ρολόι μου ποῦ ἔδειχνε περασμέ­νες 02:00 ἡ ὥρα. Προβληματίστηκα καὶ δὲν ἤξερα τινὰ κάνω. Νὰ ξεκινήσω ἀπὸ τὸ Διδυμότειχο νὰ πάω στὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ ποιὸ δρομολόγιο νὰ ἀκολουθήσω. Ξημέ­ρωνε Σάββατο καὶ ἔπρεπε νὰ ἐνημερώσω τὸ νέο Διοικητή, ποῦ ἀναλάμβανε γιὰ τὶς ὑποχρεώσεις τῆς Μονάδας. «Νὰ ξεκινήσω νὰ φύγω κρυφὰ χωρὶς νὰ τὸν ἐνημερώσω καὶ ἂν μὲ ἀναζητήσουν τί θὰ πῶ;». Ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλὰ ἐρωτήματα βασάνι­ζαν τὸ μυαλό μου.

Τελικὰ πῆρα τὴν ἀπόφαση. Ξεκίνησα περίπου στὶς 02:30 πιστεύοντας ὅτι ὅλα θὰ πᾶνε καλὰ ἀφοῦ ἄλλωστε μὲ προσκά­λεσε ὁ Γέροντας.

Φθάνοντας στὴν Ἀσπροβάλτα κατευθύνθηκα ἀριστερὰ ἀφήνοντας τὴν ἐθνικὴ ὁδὸ Καβάλας - Θεσσαλονίκης καὶ ὁδηγώντας βρέθηκα σὲ μία διασταύρωση μὲ πινακίδες τοπωνυμίων καὶ χωριῶν. Χωρὶς πλέον νὰ γνωρίζω τὴν κατεύθυν­ση πρὸς τὴν ὁποία θὰ ἔπρεπε νὰ κινηθῶ, ἀναγκάστηκα νὰ σταματήσω, ἐνῶ ἀκόμα δὲν εἶχε ξημερώσει. Μέσα σὲ ἐλάχιστο χρόνο περνᾶ ἕνα ὄχημα καὶ τοῦ ἔκανα σῆμα νὰ σταματήσει γιὰ νὰ τὸ ρωτήσω πρὸς ποιὰ κατεύθυνση νὰ κινηθῶ γιὰ νὰ φτάσω στὴν Οὐρανούπολη. Μὲ μεγάλη μου χαρὰ πληροφορήθηκα ὅτι καὶ αὐτοὶ ἐκεῖ κατευθύνονταν καὶ νὰ τοὺς ἀκολουθήσω. Πράγματι 15 λεπτὰ περίπου πρὶν ἀναχωρήσει τὸ πλοῖο γιὰ τὴ Δάφνη, φθάσαμε στὴν Οὐρανούπολη.

Ἐκεῖ ὑπῆρχε τὸ ἀδιαχώρητο ἀπὸ τὸ μεγάλο ἀριθμὸ τῶν ἐπισκεπτῶν ποῦ πήγαι­νε στὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ συνεπῶς μεγάλη δυσκολία στὴν ἐξεύρεση χώρου στάθμευ­σης. Ἐκείνη ἀκριβῶς τὴ στιγμὴ πλησίον της ἀποβάθρας ἔφυγε ἕνα αὐτοκίνητο καὶ οἱ Θεσσαλονικεῖς γιὰ νὰ μὲ διευκολύνουν, ἐπειδὴ δὲν ἤξερα τὴν περιοχὴ μὲ ἄφησαν νὰ παρκάρω γιὰ νὰ προλάβω γρήγορα νὰ ἐπιβιβαστῶ στὸ πλοϊο ποῦ θὰ ἔφευγε.

Ὅταν ξεκίνησε τὸ πλοῖο τοὺς ἀνα­ζήτησα ἀνάμεσα στοὺς ἐπιβάτες γιὰ νὰ τοὺς εὐχαριστήσω, ἀλλὰ δὲν ἦταν μέσα. Πιθανὸν νὰ μὴν πρόλαβαν νὰ παρκάρουν ἔγκαιρα καὶ νὰ ἐπιβιβασθοῦν. Ἐνῶ καθό­μουν μόνος χωρὶς παρέα μέσα στὸ πλοῖο, μὲ πλησίασε κάποιος Παναγιώτης, ἀπὸ τὴν Ἀττικὴ (Μάνδρα ἢ Ἐλευσίνα) καὶ μὲ ρώτησε ποῦ συγκεκριμένα θὰ πάω στὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ ἂν πάω γιὰ πρώτη φορά. Τοῦ ἀπάντησα ὅτι πρώτη φορὰ πηγαίνω καὶ δὲν ξέρω ποῦ νὰ πάω. Ἀλλὰ τοῦ διη­γήθηκα ὅτι, ὅταν ὑπηρετοῦσα στὴ Θεσ­σαλονίκη τὸ '87 εἶχα ἀκούσει ἀπὸ ἕναν φίλο μου στρατιωτικὸ δικαστὴ γιὰ κά­ποιον γέροντα Παΐσιο καὶ ἤθελα νὰ τὸν δῶ. Ὁ Παναγιώτης τότε μου εἶπε, «εἶσαι τυχερὸς γιατί καὶ ἐγὼ σ΄ αὐτὸν θὰ πάω. Γιὰ νὰ πᾶμε ὅμως ἐκεῖ πρέπει νὰ βγοῦμε στὴ Δάφνη, νὰ πᾶμε μὲ λεωφορεῖο στὶς Καρυὲς καὶ νὰ μείνουμε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κουτλουμουσίου, γιὰ νὰ προλάβουμε πρὶν δύσει ὁ ἥλιος νὰ φτάσουμε μὲ τὰ πό­δια στὸ Κελλί του».

Ὅταν φτάσαμε μὲ πολλοὺς ἄλλους προσκυνητὲς (ἀφοῦ βγάλαμε διαμονητήρια), στὴν εἴσοδο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ὁ ὑπεύθυνος μοναχὸς δὲν δέχτηκε νὰ φι­λοξενήσει κανέναν, διότι εἶχε πολλοὺς προσκυνητὲς καὶ ἔπρεπε νὰ εἴχαμε ἐξασφαλίσει τὴ διαμονὴ μᾶς τηλεφωνικὰ ἀπὸ τὴν προηγούμενη ἡμέρα. Τὸν πλησίασα καὶ ἐγὼ μὲ τὴ σειρά μου καὶ χὸν ρώτησα ἂν ὑπάρχει κάποιο κρεββάτι γιὰ σήμε­ρα καὶ μὲ ἔκπληξή μου ἀπάντησε: «Ναί», ἐνῶ σὲ ὅλους τους ἄλλους προσκυνητὲς τοὺς ἔλεγε ἄλλη μέρα. Τοῦ εἶπα ὅτι δὲν ἤμουν μόνος μου, ἀλλὰ καὶ πάλι μᾶς δέχθηκε. Πράγματι, ἀφοῦ τακτοποιη­θήκαμε καὶ ἀφήσαμε τὰ προσωπικὰ μᾶς ἀντικείμενα στὴ Μονή, ξεκινήσαμε γιὰ τὸ Κελλὶ τοῦ γέροντα Παϊσίου. Φθάνο­ντας στὸ Κελλὶ συναντήσαμε πάρα πολὺ κόσμο, οἱ ὁποῖοι κάθονταν καὶ ἄκουγαν τὶς συμβουλὲς τοῦ Γέροντα.

Κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἐπισκέπτες τοῦ ἔ­καναν διάφορες ἐπίκαιρες γιὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἐρωτήσεις, ὅπως: «Τί θὰ γίνει μὲ τὸ 666, ἂν θὰ ἀναγραφεῖ στὶς ταυτότητές μας, τί θὰ γίνει μὲ τὸ Κυπριακό, ἂν λυθεϊ κ.λπ»

Ὅταν ὁ γέροντας Παϊσιος τελείωσε τὶς συμβουλὲς τοῦ μᾶς εἶπε νὰ τὸν ἀφήσουμε νὰ πάει στὸ Κελλί του νὰ ἐκτελέσει τὰ καθήκοντά του. Τότε πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἐπισκέπτες μπήκαμε σὲ μία γραμμὴ γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ τὸν πλησιάσουμε καὶ νὰ τοῦ πεῖ καθένας τὸ πρόβλημά του. Ὅλους ὅμως ποῦ ἦταν μπροστὰ στὴ σει­ρά, τοὺς ἔλεγε ὅτι δὲν ἔχει χρόνο.

Ὅταν ἔφτασε ἡ δική μου σειρὰ τοῦ εἶπα: «Γέροντα καὶ ἐγὼ ἤθελα νὰ σᾶς δῶ γιὰ λίγο» καὶ μοῦ ἀπαντᾶ: «Πήγαινε ἐκεῖ καὶ κάτσε, εἶσαι κουρασμένος, ἀπὸ τὸν Ἔβρο ἦρθες καὶ περίμενε». Ἀφοῦ τελείωσε μὲ ὅλους ἦρθε κοντά μου καὶ μοῦ εἶπε: «Εἶσαι Στρατιωτικὸς» καὶ μὲ ρώτησε ἂν γνωρίζω κάποιο συνάδελφο τὸ ὄνομα τοῦ ὁποίου δὲν θυμᾶμαι τώρα. Μετὰ τοῦ μίλησα γιὰ τὸ πρόβλημα ποῦ ἀντιμετώπιζα μὲ τὴν ἐγκυμοσύνη τῆς συζύγου μου καὶ ἂν θὰ ἔπρεπε νὰ γίνει διακοπὴ τῆς κυήσεως τῆς (ἤδη ἦταν 6 μηνῶν). Μοῦ ἀπάντησε: «Δὲν πιστεύω ὅτι ὁ Θεὸς θὰ σοὺ δώσει ἐσένα νὰ ἀνέβεις Γολγοθά, ἀλλά, καὶ ἂν ἀκόμη αὐτὸ εἶναι τὸ θέλημά Του, θὰ σοὺ δώσει τὴ δύναμη νὰ τὸ ἀντιμετωπίσεις. Ἐγὼ ὅμως θὰ προσευχηθῶ νὰ μὴν ἀνέβεις τὸν Γολγοθὰ καὶ νὰ γεννήσει ἡ γυναίκα σου ἕνα γερὸ παιδί. Πρόσεξε ὅμως μὴ δεχθεῖς ἡ γυναίκα σου νὰ γίνει πειραματόζωο. Γὶ΄ αὐτὸ ρώτησε καὶ ἕναν ἰατρὸ στὴν Γερμα­νία ἢ στὴν Ἀμερικὴ ἀλλὰ κυρίως στὴν Γερμανία τί κάνουν ἐκεῖ».

Μετὰ ἀπὸ τὶς συμβουλὲς τοῦ αὐτὲς ἔφυγα καὶ πῆγα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κουτλουμουσίου γιὰ νὰ διαμείνω, ἀλλὰ προβληματιζόμουν γιὰ τὸ ποῦ θὰ βρῶ γυ­ναικολόγο γιατρὸ στὴ Γερμανία, σὲ ποιὰ γλώσσα θὰ τοῦ μιλήσω ἀφοῦ δὲν γνωρί­ζω γερμανικὰ γιὰ νὰ ἐπικοινωνήσω μαζί του καὶ ἄλλα πολλά.

Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα, Κυριακὴ πρωΐ, μετὰ τὴ Θεία Λειτουργία καὶ τὴν τράπε­ζα, ξεκίνησα νὰ ξαναπάω στὸ Κελλὶ τοῦ μαζὶ μὲ τὸ φίλο μου τὸν Παναγιώτη.

Στὸ δρόμο συναντήσαμε λίγο πρὶν φθάσουμε στὸ Κελλὶ ἕναν κληρικὸ ποὺ ἐπέστρεφε. Ἀφοῦ χαιρετηθήκαμε μᾶς λέει: «Μὴ συνεχίζετε, διότι ἀπὸ ἐκεῖ ἔρχομαι καὶ δὲν ἄνοιξε, μᾶλλον ἔχει φύγει». Ἐμεῖς ὅμως συνεχίσαμε καί, ὅταν φτάσαμε χτυπήσαμε τρεῖς φορὲς τὸ αὐτοσχέδιο κουδούνι του καὶ ἐμφανίστηκε στὴν εἴσοδο τοῦ Κελλιοῦ τοῦ κάνοντας μᾶς νεῦμα νὰ πλησιάσουμε. 
Πράγματι ἀνέφερα ἐκ νέ­ου τοὺς προβληματισμούς μου καὶ ὁ γέ­ροντας Παΐσιός μου ἐπανέλαβε αὐτὰ ποῦ μου εἶχε πεῖ τὸ προηγούμενο ἀπόγευμα. Ἀφοῦ τοῦ ζήτησα κάποια εὐλογία μου ἔδωσε δύο εἰκόνες μικρὲς ξυλόγλυπτες, ὁπού στὴ μία ἦταν ἡ Παναγία Βρεφοκρατούσα καὶ στὴν ἄλλη ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς Ἐσταυρωμένος καὶ τὴ μία νὰ τὴ βάλω στὸ κρεββάτι τοϋ παιδιοῦ ποῦ θὰ γεννιό­ταν καὶ τὴν ἄλλη στῆς μητέρας. «Δὲν ἔχω νὰ σοὺ δώσω, εὐλογημένε κάτι παραπάνω, γιατί ἔχω γεράσει καὶ δὲν κάνω ἐργόχειρο». Ἀφοῦ ἀσπάσθηκα τὴ χείρα τοῦ πῆρα τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς.

Τὸ βράδυ τῆς ἴδιας μέρας ἔφτασα στὸ Διδυμότειχο. Ἐπειδὴ ἤμουν μόνος πῆγα καὶ περπάτησα στὴν πλατεία τῆς κωμό­πολης, ὅπου εἶναι καὶ τὸ τέμενος. Ἐκεῖ μὲ βρίσκει ὁ ἰδιοκτήτης ἑνὸς φούρνου, ὁ κ. Νίκος μὲ τὸν ὅποιον εἴχαμε συνδεθεῖ καὶ οἰκογενειακά, ἐπειδὴ μὲ βοήθησε, ὅταν πρωτοπῆγα στὸ Διδυμότειχο στὴν ἐξεύρεση κατοικίας. Συμφωνήσαμε νὰ πιοῦμε ἕνα ποτήρι κρασί, ἀφοῦ πρῶτα μι­λήσει στὸ τηλέφωνο μὲ τὸ γυιό του στὴ Γερμανία, ὁ ὁποῖος τελείωσε ἰατρικὴ καὶ πῆρε τὴν εἰδικότητα τοΰ γυναικολόγου καὶ ὁ καθηγητὴς τοῦ τὸν προέτρεπε νὰ σταδιοδρομήσει ἐκεῖ. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ θυμήθηκα τὰ λόγια του π. Παϊσίου («ρώτα γιατρὸ στὴ Γερμανία»). Τὸν παρακάλεσα, πρὶν κλείσει τὸ τηλέφωνο νὰ μιλήσω κι ἐγὼ μαζί του.

Ἀφοῦ ὁλοκλήρωσαν τὴ συνομιλία τους, μὲ φώναξε καὶ μὲ σύστησε στὸν γυιό του. Πράγματι τοῦ εἶπα τὸ πρόβλημα καὶ ὅλα τὰ μικροβιολογικὰ δεδομένα ποῦ εἶχα καὶ ζήτησα τὴν ἐπιστημονική του ἄποψη. Μοῦ ἀπάντησε ὅτι εἶμαι τυχερός, διότι τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἐξετάσεων ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ συγκεκριμένος τύπος τοῦ ἰοῦ τῆς ἐρυθράς, δὲν εἶχε τὴ δύ­ναμη νὰ διαπεράσει τὸ ἀμνιακὸ ὑγρὸ ποὺ περιβάλλει τὸ ἔμβρυο μέσα στὸ σάκκο, ὁ ὁποῖος λειτουργεῖ σὰν προστατευτικὸ κέλυφος καὶ κατὰ συνέπεια δὲν εἶχε προσβληθεῖ τὸ ἔμβρυο. Τὸ πρόβλημα ποῦ ἀντιμετωπίζαμε, ἦταν ἀνακοίνωση σὲ ἐπιστημονικὸ συνέδριο ποῦ συμμετεῖχε πρόσφατα καὶ ἦταν 10 ἐτῶν μελετῶν τῆς Πανεπιστημιακῆς Κλινικῆς, ποῦ ἔκανε τὴν εἰδικότητά του. Ἡ ἀνακούφιση ἀπὸ τὴν ἀγωνία μου καὶ ἡ χαρὰ ποῦ ἐνίωσα ἐκείνη τὴν ὥρα δὲν μπορεῖ νὰ περιγραφεῖ, οὔτε νὰ ἀποτυπωθεῖ μὲ μερικὲς λέξεις πάνω σὲ ἕνα φύλλο χαρτιοῦ.

Πράγματι ἀκολουθώντας τὶς συμβου­λές του δὲν ἄφησα τὴ γυναίκα μου νὰ γί­νει πειραματόζωο καὶ τὸ Νοέμβριο μήνα γεννήθηκε ἕνα ὑγιὲς παιδί.

Πηγή: Γεώργιου Καμπούρη (ΠΒ), Ὁ Γέροντας Παΐσιος μὲ ἔβγαλε ἀπὸ ἀδιέξοδο, Περιοδικὸ «Ἐρῶ», Ἔκδοση Κέντρου Ἑνότητος καὶ Μελέτης-Προβολῆς τῶν Ἀξιῶν μᾶς «Ἑνωμένη Ρωμιοσύνη» ( www.enromiosini.gr ), Τεῦχος 1ο, Ἰανουάριος-Μάρτιος 2010

Η μέλλουσα ζωή (Γ. Παϊσιος)

Η μέλλουσα ζωή

 

- Γέροντα, έφερα γλυκά να κεράσετε.
- Δες πως χαίρονται! Στην άλλη ζωή θα λέμε: 

«Με τι χαζά χαιρόμασταν: Τι μας
συγκινούσαν τότε!». Ενώ τώρα σκιρτάει η καρδιά γι’ αυτά.
- Γέροντα, πως θα το καταλάβουμε αυτό από τώρα;
- Άμα το καταλάβετε αυτό από τώρα, δεν θα το πείτε μεθαύριο στην άλλη ζωή. Πάντως, όσοι βρίσκονται εκεί επάνω, καλά περνούν. Ξέρεις τι εργόχειρο κάνουν εκεί στον Ουρανό;
Συνέχεια δοξολογούν τον Θεό,
- Γέροντα, γιατί το σώμα του νεκρού λέγεται «λείψανο»;
- Γιατί είναι ότι μένει εδώ στην γη από τον άνθρωπο μετά τον θάνατο. 

Ο κυρίως άνθρωπος, που είναι η ψυχή, φεύγει στον Ουρανό. 

Στην μέλλουσα Κρίση θα αναστήσει ο Θεός και το σώμα, για να κριθή με αυτό ο άνθρωπος, γιατί με αυτό έζησε και αμάρτησε. 

Στην άλλη ζωή όλοι θα έχουν το ίδιο σώμα – πνευματικό σώμα -, το ίδιο ανάστημα, και οι κοντοί και οι ψηλοί, την ίδια ηλικία, και οι νέοι και οι γέροι και τα μωρά, αφού η ψυχή είναι ίδια. 

Θα υπάρχει δηλαδή μια αγγελική ηλικία.
- Γέροντα, στην άλλη ζωή όσοι θα είναι στην Κόλαση θα βλέπουν αυτούς που θα είναι στον Παράδεισο;
- Κοίταξε, όπως αυτοί που είναι την νύχτα έξω στο σκοτάδι βλέπουν όσους είναι μέσα σε ένα δωμάτιο φωτισμένο, έτσι και όσοι θα βρίσκονται στην κόλαση θα βλέπουν όσους θα είναι στον Παράδεισο. 

Και αυτό θα είναι μεγαλύτερη κόλαση. 

Όπως πάλι όσοι την νύχτα είναι στο φως, δεν βλέπουν αυτούς που είναι έξω στο σκοτάδι, έτσι και αυτοί που θα βρίσκονται στον Παράδεισο δεν θα βλέπουν αυτούς που θα είναι στην κόλαση. 

Γιατί, αν έβλεπαν τους κολασμένους, θα πονούσαν, θα θλίβονταν για την ταλαιπωρία τους, και δεν θα απολάμβαναν τον Παράδεισο, αλλά εκεί «ουκ έστι πόνος...». 

Και όχι μόνο δεν θα τους βλέπουν, αλλά ούτε θα θυμούνται αν είχαν αδελφό ή πατέρα ή μητέρα, αν δεν είναι κι εκείνοι στον Παράδεισο. 

«Εν εκείνη τη ημέρα απολούνται πάντες οι διαλογισμοί αυτού» λέει ο Ψαλμωδός. Γιατί, άμα, τους θυμούνται, πως θα είναι Παράδεισος; Αυτοί μάλιστα που θα είναι στον Παράδεισο, θα νομίζουν ότι δεν θα υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, ούτε θα θυμούνται τις αμαρτίες που είχαν κάνει. 

Γιατί, αν θυμούνται τις αμαρτίες τους, δεν θα αντέχουν από φιλότιμο στην σκέψη ότι λύπησαν τον Θεό.
Η ποσότητα πάλι της χαράς του καθενός στον Παράδεισο θα είναι διαφορετική. Άλλος θα έχει μια δαχτυλήθρα χαρά, άλλος ένα ποτήρι, άλλος μια ολόκληρη δεξαμενή. 

Όλοι όμως θα αισθάνονται πλήρεις και κανένας δεν θα ξέρη το μέγεθος της χαράς, της αγαλλιάσεως, του άλλου. 

Τα κανόνισε έτσι ο Καλός Θεός, γιατί, αν γνώριζε ο ένας ότι ο άλλος έχει περισσότερη χαρά, δεν θα ήταν τότε Παράδεισος, επειδή θα υπήρχε το «γιατί εκείνος να έχει περισσότερη χαρά και εγώ λιγότερη;». 

Δηλαδή καθένας θα βλέπει στον Παράδεισο την δόξα του Θεού ανάλογα με την καθαρότητα των οφθαλμών της ψυχής του. 

Η ορατότητα όμως δεν θα καθορισθεί από τον Θεό, αλλά θα εξαρτηθεί από την δική του καθαρότητα.
- Γέροντα, μερικοί δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλαση και Παράδεισος.
- Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλαση και Παράδεισος; Πως είναι δυνατόν οι νεκροί να μείνουν στην ανυπαρξία, αφού είναι ψυχές; 

Ο Θεός είναι αθάνατος και ο άνθρωπος είναι κατά χάριν αθάνατος. 

Επομένως αθάνατος θα είναι και στην κόλαση. 

Ύστερα τον Παράδεισο και την κόλαση τα ζει η ψυχή μας σε έναν βαθμό και από αυτήν την ζωή, ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. 

Όταν κάποιος έχει τύψεις συνειδήσεως και νιώθει φόβο, ταραχή, άγχος,
απελπισία, ή είναι κυριευμένος από μίσος, από φθόνο κ.λπ., τότε ζει την κόλαση. Ενώ, όταν μέσα του υπάρχει αγάπη, χαρά, ειρήνη, πραότητα, καλωσύνη κ.λπ., τότε ζει τον Παράδεισο. 

Όλη η βάση είναι η ψυχή, γιατί αυτή είναι που αισθάνεται και την χαρά και τον πόνο. 

Να, πήγαινε σε έναν πεθαμένο και πες του τα πιο ευχάριστα πράγματα λ.χ. «ήρθε ο αδελφός σου από την Αμερική» κ.λ.π., δεν θα καταλάβει τίποτε. 

Αν του σπάσεις τα χέρια, τα πόδια, πάλι δεν θα καταλάβει. 

Επομένως η ψυχή είναι που αισθάνεται. Αυτά όλα δεν τους προβληματίζουν; Ή, ας
υποθέσουμε, βλέπεις ένα ωραίο, ένα ευχάριστο όνειρο, χαίρεσαι, χτυπάει γλυκά η καρδιά σου και δεν θέλεις να τελειώσει. 

Ξυπνάς και στενοχωριέσαι, γιατί ξύπνησες. 

Ή βλέπεις ένα άσχημο όνειρο, ότι έπεσες λ.χ. και έσπασες τα πόδια σου, και υποφέρεις, κλαις. 

Από την αγωνία σου ξυπνάς με δάκρυα στα μάτια, βλέπεις ότι δεν έπαθες τίποτε, και λες: «Ευτυχώς όνειρο ήταν!».
Δηλαδή συμμετέχει η ψυχή. Από ένα άσχημο όνειρο υποφέρει κανείς περισσότερο από ότι στην πραγματικότητα, όπως και ο άρρωστος υποφέρει πιο πολύ την νύχτα απ’ ότι την ημέρα. 

Έτσι και όταν πεθάνει ο άνθρωπος, αν πάει στην κόλαση, θα είναι πιο οδυνηρό. Σκεφθείτε να ζει κανείς
ένα αιώνιο εφιαλτικό όνειρο και να βασανίζεται αιώνια! Εδώ δεν μπορείς να αντέξεις για λίγα
λεπτά ένα άσχημο όνειρο, άντε τώρα αιώνια – Θεός φυλάξει – να είσαι μέσα στην θλίψη. 

Γι’ αυτό καλύτερα να μην πάμε στην κόλαση. Εσείς τι λέτε;
- Τόσον καιρό, Γέροντα, κάνουμε αγώνα να μην πάμε στην κόλαση· λέτε, εκεί να
καταλήξουμε;
- Αν δεν έχουμε μυαλό, εκεί θα πάμε. Εγώ εύχομαι ή όλοι στον Παράδεισο ή
κανένας στην κόλαση... Καλά δεν λέω; Είναι πολύ βαρύ, μετά από όσα έκανε ο Θεός για μας τους ανθρώπους, να πάμε στην κόλαση και να Τον λυπήσουμε. Ο Θεός να φυλάξει, όχι μόνον άνθρωπος, αλλά ούτε πουλί να μην πάει στην κόλαση.
Ο Καλός Θεός ας μας δώσει καλή μετάνοια, για να μας βρει ο θάνατος σε καλή
πνευματική κατάσταση και να αποκατασταθούμε στην Ουράνια Βασιλεία Του. 

Αμήν.

Για τα παιδάκια με μογγολισμό (Γ. Παίσιος)

Παναγίτσα, τώρα πάω φάω και μετά πάλι έρθω προσευχή.

 

Είναι μερικοί γονείς που, αν μάθουν ότι το παιδί τους 
θα γεννηθεί μογγολάκι, πάνε και το σκοτώνουν. 

Κάνουν έκτρωση. Λες και δεν είναι άνθρωπος ή δεν 
έχει ψυχή... Λες και δεν μπορεί να κερδίση τον 
Παράδεισο... Και ξέρεις τί καλοσύνη έχουν τα καημένα. 

Νά, ένα πού γνωρίζω κάνει και καλή προσευχή... Κάνει 
και πολλές μετάνοιες... Μούσκεμα στον ίδρωτα γίνεται... Τέτοιο φιλότιμο έχει.

(θυμήθηκε κάτι και χαμογέλασε). - Μετά, όταν πεινάσει, τρίβει την κοιλίτσα του με το χέρι και λέει στην εικόνα 
της Παναγίας: 

«Παναγίτσα, τώρα πάω φάω και μετά πάλι έρθω προσευχή».

Γέλασε χαρούμενος ο γέροντας.

- Με κομποσχοίνι, γέροντα, κάνει προσευχή;

- Ναί, και με το κομποσχοίνι... 

Μετά, ξέρεις τί καλοσύνη έχει;... 

Νά, μια φορά το κοροΐδευαν κάτι παιδιά στην γειτονιά 
και έπιασαν να το σκουντάνε... σχεδόν το δέρναν το καημένο. 

Το βλέπει ο πατέρας... ορμάει... Πιάνει ένα παλιόπαιδο και, πάνω στον θυμό του, ήταν έτοιμος να το δείρει.

Μπαίνει στη μέση το μογγολάκι, πιάνει τα χέρια του πατέρα να τον εμποδίσει, τον κοίτα στα μάτια και του λέει: «ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ, ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ», (δηλαδή ήθελε να πει ότι δεν μας λέει έτσι ο Χριστός)... Τον πήραν μετά τα δάκρυα τον πατέρα...

Είδες αγάπη πού είχε!!!

Δηλαδή οι άλλοι... οι «έξυπνοι», πού κάνουν ένα σωρό κακίες, είναι καλύτεροι;... Αυτό το παιδάκι, λοιπόν, έπρεπε να το σκοτώσουμε;...

- Όχι, γέροντα, αλλά... νά, είναι δύσκολα για τους γονείς.

- ΑΥΤΟΣ θα βάλη και τους γονείς του στον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ... Με την υπομονή πού θα κάνουν 
εξ αιτίας του οι γονείς θα μπουν στον Παράδεισο.

Από το βιβλίο «Ο πατήρ Παΐσιος μου είπε» Αθανάσιου Ρακόβαλη

Οι πειρασμοί στη ζωή μας

Οί πειρασμοί στην ζωή μας

 

Ό  Θεός  επιτρέπει  τους  πειρασμούς  ανάλογα  μέ  τήν  πνευματική  μας  κατάσταση. 
Άλλοτε επιτρέπει νά κάνουμε ένα σφάλμα, λ.χ.  μια μικρή απροσεξία, για να είμαστε άλλη φορά προσεκτικοί καί νά αποφύγουμε ή μάλλον νά προλάβουμε ένα μεγαλύτερο κακό πού θά  μας
έκανε  το  ταγκαλάκι.
Άλλοτε αφήνει  τόν  διάβολο  νά  μάς  πειράζη,  γιά  νά  μάς δοκιμάση.
Δίνουμε δηλαδή εξετάσεις καί αντί κακό ό διάβολος μάς κάνει καλό.
Θυμηθήτε τόν Γερο-Φιλάρετο πού έλεγε:
Τέκνον, έγκατάλειψις Θεού, ούδένα πειρασμόν σήμερα. 
Ήθελε νά παλεύη κάθε μέρα με τους πειρασμούς, γιά νά στεφανώνεται άπό τόν Χριστό.

Ένας δυνατός,  όπως  ό Γερο-Φιλάρετος,  δέν αποφεύγει  τους  πειρασμούς, άλλα  λέει στον
Χριστό:
  Στείλε  μου,  Χριστέ  μου,  πειρασμούς  καί  δώσε  μου  κουράγιο  νά  παλέψω. 
Ένας αδύνατος όμως θά πή: Μήν έπιτρέπης, Χριστέ μου, νά πειρασθώ. ­
Μη είσενέγκης ημάς εις πειρασμόν.... 

Εμείς όμως πολλές φορές, όταν έχουμε έναν πειρασμό, λέμε: ε,  μά είμαι άνθρωπος κι εγώ δέν
αντέχω άλλο!, ενώ θά έπρεπε νά πούμε: Δέν είμαι άνθρωπος  είμαι  παλιάνθρωπος.
Θεέ  μου,  βοήθησε  με  νά  γίνω  άνθρωπος.
Δέν  λέω  νά επιδιώκουμε  εμείς  τους  πειρασμούς,  άλλα,  όταν  έρχωνται,  νά  τους αντιμετωπίζουμε  με καρτερία καί προσευχή. 
Σέ κάθε πνευματική χειμωνιά νά περιμένουμε με υπομονή καί ελπίδα τήν πνευματική άνοιξη. 
Οι μεγαλύτεροι πειρασμοί είναι συνήθως στιγμιαίοι καί, εάν εκείνη τήν στιγμή τους ξεφύγουμε, περνάει καί φεύγει  ή φάλαγγα τών δαιμόνων καί γλυτώνουμε.
Όταν ένωθή ό άνθρωπος  μέ τόν  Θεό,  δέν  έχει  πιά  πειρασμούς.
Μπορεί  ό  διάβολος  νά  κάνη  κακό  στον  Άγγελο;  Όχι, καίγεται.  
Ή  πνευματική  ζωή  είναι  πολύ  απλή  καί  εύκολη  εμείς  τήν  κάνουμε  δύσκολη,  γιατί  δεν αγωνιζόμαστε  σωστά.  Με  λίγη  προσπάθεια  και  πολλή  ταπείνωση  και  εμπιστοσύνη  στον 
Θεό,  μπορεί κανείς να προχώρηση πολύ. Γιατί, όπου υπάρχει ταπείνωση, δεν έχει θέση ό
διάβολος καί, όπου δεν υπάρχει διάβολος, επόμενο είναι να μην υπάρχουν καί πειρασμοί. 
- Γέροντα, ή πτώση σε μιά αμαρτία μπορεί να γίνη κατά παραχώρηση του Θεού;
- Όχι,  είναι  βαρύ  νά  πούμε  ότι  παραχωρεί  ό  Θεός  νά  αμαρτήσουμε.  Ό  Θεός  ποτέ  δεν παραχωρεί νά αμαρτήσουμε. Εμείς κάνουμε παραχωρήσεις καί έρχεται ό διάβολος καί μας
πειράζει. Όταν λ.χ. ύπερηφανεύωμαι, διώχνω τήν θεία Χάρη, φεύγει ό Φύλακας Άγγελος μου,
έρχεται ό άλλος ...άγγελος, ό διάβολος, καί σπάζω τά μούτρα μου. Αυτή είναι δική μου
παραχώρηση, καί όχι τού Θεού.
- Είναι σωστό, Γέροντα, όταν έχουμε μιά πτώση νά λέμε:
Ό πειρασμός μέ έρριξε;
- Πολλές φορές ακούω κι εγώ μερικούς ανθρώπους νά λένε ότι φταίει ό πειρασμός, όταν ταλαιπωρούνται, ένω φταίνε οί ϊδιοι πού δέν αντιμετωπίζουν σωστά τά πράγματα.
Έπειτα ό πειρασμός, πειρασμός είναι. Μπορεί νά μας έμποδίση άπό το κακό;
Τήν δουλειά του κάνει. 
Νά  μήν  τά  φορτώνουμε  καί  όλα  στον  πειρασμό.
Ένας  υποτακτικός,  πού  ζούσε  σέ  μιά Καλύβη μέ  τον  Γέροντα  του,  μιά φορά πού έμεινε  γιά  λίγο  μόνος  του, πήρε ένα  αυγό,  το έβαλε πάνω σέ ένα κλειδί - ήταν άπό εκείνα τά μεγάλα, τά παλιά κλειδιά - καί άναψε άπό κάτω  ένα  κερί,  γιά  νά  το  ψήση!
Μπαίνει  ξαφνικά  ό  Γέροντας  καί  τον  βλέπει.  ¨Τί  κάνεις εκεί;,  τού  λέει.
Νά,  Γέροντα,  ό  πειρασμός  μέ  έβαλε  νά  ψήσω  έδώ  ένα  αυγό,  τού  λέει  ό υποτακτικός  του.  Καί  τότε  ακούσθηκε  μιά  άγρια  φωνή:  Αυτήν  τήν  τέχνη  έγώ  δέν  τήν ήξερα- άπό  αυτόν
τήν  έμαθα!
Ό  διάβολος  μερικές  φορές  κοιμάται,  καί  εμείς  τον προκαλούμε.

Ο Γέρων Παϊσιος για την Βόρειο Ήπειρο

Για την Βόρειο Ήπειρο είχε πεί:

Οι Βορειοηπειρώτες να μην φοβούνται, επειδή κάποια μέρα θα ελευθερωθούνε από κάποια παλικάρια. Οι ελευθερωτές δεν θα καταλαβαίνουν από πολιτικές και θα μπουν μέσα για να βοηθήσουν. Οι πολιτικοί από τη μία θα χαρούν κι αυτοί από την άλλη όμως είναι δεσμευμένοι και δεν μπορούν να ενεργήσουν. Οι άλλες χώρες θα το δεχτούν και θα πουν ότι αφού έγινε, τώρα δεν μπορεί να αλλάξει. Γι’ αυτό δεν πρέπει να φοβούνται οι Βορειοηπειρώτες, επειδή λειτουργούν και οι πνευματικοί νόμοι. Ο πόνος για την Βόρειο Ήπειρο είναι μεγάλος, επειδή ήμασταν μια οικογένεια και μας χώρισαν. Είναι σαν να λες κάποια από τα παιδιά σου να χωριστούν από τα άλλα.

ΠΑΪΣΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ & ΔΙΔΑΧΕΣ